Doorheen de jaren
wanneer gedachten vervagen
spendeer ik dagen aan het piekeren over opengereten wonden.
Ik heb mezelf gevonden in de leegte van de put
maar wat is het nut dat ik angsten overwin
als ik telkens herbegin met een gebeten tong.
Gewrongen, in de knoop met woorden die smeken om vergiffenis.
Gedwongen gedachten over een oppervlakkig bekommernis.
Geen plaats voor artistieke slotfasen geschreven door een vastberaden hand.
Er is geen kant die ik op kan niet versperd door metaforische muren.
Ik zit vast in mijn eigen hoofd.
Een gevangen gevoel dat ik niet kan verduren.
Waar blijft de redding?
Was die ooit nabij?
Een gevolg van een oorzaak die lag bij mij.
