Big City Life

Een wereld waar alle mogelijkheden om tot een meelevende samenleving te komen subtiel afgenomen worden, is die wereld gedoemd om emotieloos door zijn eeuwigdurende leven te gaan? Of vinden de organen van die wereld toch een weg om het hart een belangrijk doel te geven zodat alles en iedereen niet wegrot in hun eigen bestaan? U zegt dat vredelievendheid zichzelf heeft begraven toen egoïsme als een storm over ons kwam zetten. Ik zeg u dat dit slechts een fabeltje is. Ik proef elke dag de vruchten van een meelevende samenleving die elkaar telkens weer op de been helpt, en u zou dit ook kunnen proeven als u niet blind zou zijn voor wat er gebeurt onder de oppervlakte van een maatschappij. U verwacht regenbogen die zich wortelen in u tuin onder de grote eikenboom waar een gelukkig koppeltje nachtegaals wachten om met hun gezang de wereld te trotseren en zo ieders hun hart te laten versmelten met elkaar zodra de zon zijn plaats opgeeft om de lucht met sterren te laten beschilderen. En u beweerd dat ik teveel sprookjes gevoederd heb gekregen zodat mijn gedachten beneveld zijn onder een of andere spreuk van Merlijn? De zoektocht naar perfectie is de grootste beneveling die een menselijke geest kan proeven. Verwachtingen die torenhoog opstapelen om zo alleen maar in elkaar te zakken zoals New York dit ooit eens heel uitdrukkelijk heeft voorgedaan is de reden waarom geluk zich alleen maar voordoet onder grote hoeveelheden puin en stof. Sinds wanneer zijn enkele woorden niet meer voldoende om een glimlach te toveren? Sinds wanneer kun je met een simpel handgebaar iemand zijn dag niet meer een goede start gunnen? Als u eens durft u handen voor u ogen te verwijderen en eens goed te kijken naar alles wat er rondom u gebeurt kan ik u verzekeren dat de regenboog aanwezig zal zijn, dat de nachtegaals zingen en dat het leven niet zo rot en verderft is zoals u beweert. Een hart dat pompt bezwijkt niet, noch zal het ooit de organen in de steek laten die het hele organisme laat functioneren, dromen, en leven.